سرویس ورزش مشرق – وزیر ورزش دولت تدبیر که چندی پیش در واکنش به موضوع غیبت محمد حسین قریب در جلسات هیأت مدیره باشگاه استقلال گفته بود "این مشکل هم حل می شود"(!) این روزها درباره اتفاق تلخی که برای همین باشگاه و رقیب همشهری اش پرسپولیس در حال رخ دادن است سکوت اختیار کرده و انگار نه انگار که این دو مجموعه فرزندان این وزارتخانه محسوب می شوند...
...اگر استقلال و پرسپولیس متعلق به وزارت ورزش نیستند و دولتی محسوب نمی شوند پس چرا در سازمان خصوصی سازی مجوزی برای واگذاری شان به بخش خصوصی صادر نمی شود؟
اگر وزارت ورزش خود را مالک و صاحب این دو باشگاه پرطرفدار می داند چرا اینجا که باید حق و حقوق طلبکارانش را بپردازد منفعل عمل می کند؟ بی تفاوتی مالک پرسپولیس و استقلال در این برهه سئوال برانگیز نیست؟
چرا هیچ واکنشی از سوی بیانیه نویسان این وزارتخانه که دست به قلم هم هستند نمی بینیم؟ آبروی سرخابی های فوتبال اهمیتی برایتان دارد؟ اگر دارد پس چرا ساکت مانده اید؟ حالا زمان سکوت است یا تدبیر کردن؟
سهم وزارت ورزش از اداره دو باشگاهی که در حوزه اصلی فعالیت های شان به شدت محدود شده اند چیست؟ دو باشگاهی که حتی اجازه ندارند تا لااقل با برگزاری یک بازی بیرون از ایران (اشاره به دربی لغو شده در آلمان) برای خودشان درآمدزایی کنند؟
سهم وزیر دولت تدبیر در اداره این دو باشگاه فقط برگزاری جلسه با مدیران در اتاق ویژه وزیر است؟
- اگر امروز مدیران باشگاه های استقلال و پرسپولیس (چه امروزی چه دیروزی و چه پریروزی ها) سیبل اصلی هواداران هستند که اگر مجوز باطل شود چنین تان می کنیم و اگر تیم به آسیا نرود چنان تان می کنیم، خودشان به خواست خودشان رییس و همه کاره باشگاه شدند؟
- کدام مدیرعامل یا عضوهیأت مدیره بدون اذن وزارتخانه (یاقبل تر از آن سازمان تربیت بدنی) روی صندلی های مدیریت باشگاه نشسته اند که حالا می توان یقه شان را گرفت؟ مگر امضای وزیر پای حکم همه مدیران منصوب این دو باشگاه نخورده است؟
جناب سلطانی فر! اگر خود را مالک باشگاه هایی با بیش از 50 میلیون نفر طرفدار در سراسر ایران و دنیا می دانید لااقل حق مسلم پخش تلویزیونی این دوباشگاه را از سازمان بزرگ صدا و سیما بستانید. فقط عکس انداختن و حضور در مجمع انتخاباتی اعضای هیأت مدیره یا بعضا شرکت در جشن قهرمانی هم شد مجموعه وظایف مالکیت؟
اگر می توانید با در اختیار داشتن این دو مجموعه قدیمی با پتانسیل و خاستگاه بالای مردمی از آنها بهره های مورد نظرتان را ببرید پس پای بدهی هایش هم بایستید، اگر نمی توانید رهایشان کنید تا از دولت جدا شوند و به شکل خصوصی دردشان را دوا کنند. لااقل آن زمان می دانند که پدری ندارند و باید دستشان را روی زانوی شان گذاشته و بلند شوند. نه اینکه تا خواستند بایستند و مثلا دیداری برای درآمدزایی در کانادا برگزار کنند آنها را سرجای شان بنشانند.
۱۳:۴۴ - ۱۳۹۶/۰۸/۰۸
